இறைவன் தந்த வரம்.

"வரம் ஒன்று தருகிறேன்...
கேள்" என்றான் இறைவன்.
கிள்ளி பார்த்தேன். வலித்தது.
நிகழ் காலம் தான்.
ஆழமாய் யோசிக்க ஆரம்பித்தேன்.

அம்புலி வரும் என்று
ஏமாந்து அமுதம் உண்ட,
வலிக்கா விட்டாலும்
அழுது ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணிய,
குழந்தைப்பருவத்தை கேட்கவா?

ஏன்? எதற்கு? என்றுணராமல்,
பள்ளி ஆசிரியர்களை தெலுங்குப்பட
வில்லன்கள் போல பாவித்து,
படிப்பதை சுமையாக கருதிய
பள்ளிப்பருவத்தை கேட்கவா?

இனிமையில் இனிமையாக இனித்த,
இதயம் மறவா, எல்லோரும்
சென்று வர நினைக்கும்,
நட்பை உயிராக சுவாசித்த
கல்லூரி பருவத்தை கேட்கவா?

காதலியின் முதல் பார்வை,
காதலியின் முதல் ஷ்பரிஷம்,
முதல் முத்தம் கொடுக்க
உதடுகள் தடுமாறிய, காதலை
பருகிய நாட்களை கேட்கவா?

காதல் மனைவியுடன் இருந்த
முதல் சில மாதங்கள், உயிருக்குள்
உயிர் வளர்ந்த பல மாதங்கள்,
பிஞ்சு விரலால் கட்டுப்பட்ட
வாலிப நாட்களை கேட்கவா?

ஆயிரம் பேர் வேலை பார்க்கும்,
வருடம் ஆயிரம் கோடி
லாபம் மட்டுமே தரும், எனது
கனவில் மிதக்கும் எனது
கம்பெனியை தர கேட்கவா?

தீர்க்கமாய் யோசித்து, தெளிவாய்
முடிவெடுப்பதாக நினைத்து கேட்டேன்,
"இன்றைய பொழுதில், இந்த
நேரத்தை, இந்த நொடியை முழுதாய்
அனுபவிக்கும் மனம் வேண்டும்."

அழகாய், அழுத்தமாய், அளவாய்
புன்னகைத்தார். "அப்படியென்றால், ஆப்பிள்
சாப்பிட்டிருக்க கூடாது." நெற்றி சுருங்கி
விரிவதற்குள் மறைந்தார். 'நான்'
அழிந்து 'அது'வாகியிருந்தேன்.

பின் குறிப்பு:-

"உலகில் உள்ள உயிரினங்களில், மனிதனுக்கு மட்டுமே எதிர்காலம், இறந்த காலம் என்று உண்டு" என்று படித்ததை வைத்து எழுதிய கவிதை இது. இறந்த காலத்து வருத்தமும், வருங்காலத்து பயமும் இல்லையென்றால் மனிதன் சந்தோஷமாக இருப்பான் என்பது நம்பிக்கை.